Deze week had ik een schoolgesprek met de meester van mijn dochter. 

Hij vertelde mij dat ze intelligent is en dat ze voor haar werk veel tijd neemt. Zonder een enkel oordeel…

Elise heeft faalangst. Ze is slim genoeg, maar bang om fouten te maken.
Tja, runs in the family zeggen ze en dat blijkt. Ik maak tegenwoordig genoeg fouten en blunders (soms opzettelijk;) om Elise het tegendeel te bewijzen. Met humor en luchtigheid. Maar helaas, dit is iets dat één op één gekopieerd blijkt uit, in ieder geval, mijn familiesysteem.

Ik kreeg een flash-back naar het grote sinterklaasfeest op school in 1987. Ik werd gevraagd om op het grote podium te komen, bij Sinterklaas. Ik was 8. Hij gaf mij snelheidspepernoten en legde mij per microfoon voor de hele school uit dat ik die kreeg, omdat ik zo langzaam was. Wat niemand, maar dan ook niemand in al die jaren had bedacht, was dat ik ook een grote angst had om fouten te maken. Het begrip faalangst bestond waarschijnlijk nog niet eens. Het gevoel dat zou komen na het maken van een fout leek mij zo’n verschrikkelijk gevoel, dat ik er alles aan deed om dat te voorkomen. Mijn werk durfde ik dan ook niet in te leveren totdat de tijd echt om was. Eerder klaar dan de rest? Dat gaf mij het gevoel dat ik het waarschijnlijk niet had begrepen en alles fout had gedaan. Ik was dan ook nooit als eerste klaar;)

Met deze aanpak van leraren zal het je niet verbazen dat, tegen de tijd dat ik de basisschool verliet, ik het gevoel had dat ik de domste en langzaamste van de klas, van de school, van de hele wereld was. Ik was stomverbaast dat ik na de brugklas naar het VWO ging. Ik hoorde een docent nog tegen mijn moeder zeggen; “Wie had dat gedacht?”

En terwijl mijn gedachten nog steeds afdwaalden, hoorde ik Elise’s meester vragen;

“Wat kunnen wij doen om Elise te helpen wanneer ze last heeft van de faalangst?”.

Mijn mond viel open en ik kon alleen maar denken. Dit, deze zin, is waarschijnlijk al genoeg. Dank je meester, dat je haar ziet, het niet probeert op te lossen voor haar, maar haar wilt begeleiden, op een waardige manier. Dat de faalangst iets is waar ze last van heeft, maar wat zij niet alleen maar is. En dat ze haarzelf in de loop der jaren niet dom of minderwaardig hoeft te voelen, omdat ze dit heeft.

Vaak gaan kinderen bij faalangst overpresteren of onderpresteren. Herken je dit? Ze hebben altijd een hele goede reden om dit te doen. Een goede reden kan faalangst zijn. Echter is het niet proberen fouten te maken geen oplossing. Het gevoel van falen ervaren en dit gevoel kunnen dragen en verdragen is wél een oplossing. Dit is heel goed te leren. Neem contact met mij op voor meer informatie.